welkom in Laos!

Reizen gaat grotendeels over je laten meenemen, dus: the less plans, the better! Zo verlieten we rond een heel schappelijke 11 uur Nice appartement, na een lekkere kop groene thee en het aanschouwen van de goede zorg van de dochters van de eigenaresse die ze met veel plezier aan hun oma geven. Tijd om nu echt afscheid te nemen van Chiang Mai. Plenty of time, want de eerstvolgende beschikbare bus gaat pas over 4 uur. Geen probleem, want de naast gelegen foodmall heeft erg goede koffie en een dakterras. Lekker lezen in de zon is voor mij alles behalve een straf.

De bus was wederom enorm comfortabel, iets wat je niet zou verwachten als je naar de prijs kijkt. Voor ongeveer 4 euro heb je hier een 4 uur durende busrit inclusief een flesje water en snacks (sesamcrackertjes, bijna net zo lekker als mijn favo zeewier crackers) die worden uitgedeeld waardoor je je bijna in een vliegtuig zou wanen als er niet om de paar seconden een bocht zal worden gemaakt.

Om 8 uur arriveren in het grens plaatsje Chang Khong. De lonely planet vertelde ons dat de grens nog tot 10 open was, dus was ons plan om vanavond nog Laos te betreden. Wij waren een van de weinigen met dit plan, enerzijds een enorme plus want dat zal minder drukte kunnen inhouden, anderzijds zal het ook kunnen betekenen dat het een belachelijk plan is. Een vrouwtje dat stond te adverteren voor haar hostel bij de bus verzekerde me ervan dat het laatste het geval is: vanaf 8 kun je alleen maar de grens nog over met eigen vervoer. Goedgelovig als ik ben besloot ik dan toch nog maar een nacht door te brengen in Thailand. Adham volgde mij met enige skepsis: "natuurlijk verteld het vrouwtje van het hostel dat het niet meer mogelijk is, zodat wij bij haar een kamer boeken". Maar bij de gedachte op nog een afscheidsbiertje aan de Mekong rivier (de breedste van de wereld) was Adham weer perfectly fine. Ook kregen we nog last minute tips over Laos, zo moeten we absoluut waken voor het eten van de poisunuous banana uit China en moeten we de Chinezen voor proberen te zijn aangezien zij heel Laos leeg eten (aldus de excellent engels sprekende eigenaresse).

Bordercrossing: geen zak aan en uit verveling gaan wedden pakte ook niet goed uit voor mij; mijn zekerheid over de niet rode kleur van het Duitse paspoort heeft me een fles rode wijn gekost.

Huay xai werd uiteindelijk sowieso een duur geintje voor me. Tijdens het inlezen in mijn reis leek " the gibbon experience " me echt helemaal geweldig: ziplinend door de jungle als een aapje en slapen in een van de hoogste boom als... Een bij bleek! Hahaha, ja.. Dat zoemend ding, dat erg nasty kan prikken ook en dit ook bleek te doen toen we ons huis wilden betreden. De Canadees was 6 keer geprikt, maar gelukkig een stoere bink en thank buddha niet allergisch. Het alternatief was de camp site, authentiek maar beduidend minder avontuurlijk. De gids hadden echter een geniaal plan: ziplinend met een brandend bamboestaaf korte metten maken met de bijen. Dat kon ik natuurlijk niet missen. Missie geslaagd en zo konden we toch nog de boom in. Heerlijk geslapen, me al verheugend op de douche: open air met een uitzicht dat ik nooit meer zal vergeten. Helaas waren de bijen weer terug en moesten we maken dat we het huis weer uit kwamen. Ontbeten op de camp site met simpele sticky Rice, omelet, courgette en een spicy tomatensausje. Allemaal even kleurloos, maar ongelooflijk smaakvol. Genoeg energie voor nog een dagje ziplinen en het bewonderen van the big tree. Welke echt helemaal vol zit met bijen, omdat de black Bear die hier nog heel veel voorkomt er niet in kan klimmen.

The gibbon was zeker een experience, geen wild life -op de bijen na- gezien, maar wel de jungle ervaren op een super speciale manier. Van tevoren nog erg getwijfeld of ik het wel moest doen.. 180 euro voor 2 dagen is hier echt heel veel geld, maar het lot laten beslissen. Er was nog plek, dus ik was erBIJ. En door de bijen die er ook bij waren hebben we het tarief weten te halveren (al was het met veel moeite, want wij als jonge reizigers willen avontuur kopen, iets wat niet mogelijk is. Aldus de Franse eigenaar die ons een gratis levensles erbij gaf! Ik ben dankbaar).

Met dat op zak besloot ik nog een nachtje in huay xai te verblijven, in het huis de meest aardige lao so far. 'You van call me mama', en dit deden we dan ook. Mama zorgde goed voor ons: tickets voor de slowboat (een must do) konden we bij haar kopen met good seats garuantee, ook voor lekkere broodjes ei voor onderweg konden we bij haar aankloppen. Met liefde gemaakt door haar zus en wederom inclusief een gratis levensles: love from the heart. Wat een schat!

Oja, broodjes.. Huh? Jaaa, lang leve de Franse invloeden hier: baguettes everywhere, allemaal rijkelijk belegd met veggies. En ook de laobeer gaat er goed in, over de fles Lion king (een bananenlikeur van 40%) maar te zwijgen (oh my buddha.. Een hele fles voor een euro?!). En ook de burger was qua prijs gelijk aan een euroknaller in NL, maar dan vele malen lekkerder.

Wat shotjes Lion king konden we op de boot wel gebruiken; geen zon voor ons tijdens onze eerste 8uur durende boottrip naar Pak Beng. Een super klein plaatsje dat alleen maar draait om de slowboten die hier arriveren. Een slechte prijs kwaliteit verhouding werd ons verteld, maar zoals met alles weet je nooit hoe het gaat verlopen. Zo had ik alles behalve een geweldig avondje feesten verwacht. Genieten, dansen en diepzinnige gesprekken bij de happybar kan niet anders dan je intens gelukkig laten voelen.

Een gevoel dat ondanks de kater de gehele tweede dag op de slow boat aan bleef. Ook de weergoden zijn happy: ongelooflijk wat de zon een betoverend effect kan hebben op de natuur.