Het begin

De voorpret is het leukst zeggen ze wel eens. Nou, van veel voorpret is nog niet echt sprake. Mijn dagen zaten bomvol met meeloopdagen in het UMCG, racen naar het Instituut me te buigen over de Engelse grammatica of algebra, waarna ik veelal op pad ging naar de sportschol om me uit te leven met mijn zojuist gevonden sport -kickboksen- (is hier toch sprake van een onbewuste 'voorbereiding'?). Om vervolgens half bezweet bij lieve Fred en Myrte me te melden, die met een beetje geluk (afhankelijk van de twijfelmodus) het eten al bijna op tafel hadden. Te smikkelen, bij te praten, nog meer bij te praten en oké misschien nog een hapje te eten (omdat het zo lekker smaakt) en natuurlijk na de afwas voor mijn rekening te hebben genomen mijn fietsje weer te bestijgen om naar de Paterwoldseweg te sprinten; lekker bij mijn lieverdje in bed te kruipen, of met Robijntje als Tim nog niet achter zijn PS4 is weg te krijgen. Zijn kerstcadeau voor zichzelf, ter voorbereiding op de eenzamen tijd die gaat komen. Ja, op de 3 bestellingen bij Zalando, 2 bij Perry Sport en 1 bij de H&M na heb ik nog weinig tijd kunnen vinden om me in te lezen, weg te dromen en te verheugen op wat gaat komen. Maar ach, wie weet geldt wel de regel: zonder voorpret, extra tijdens- en napret. En ook de tips online stellen me gerust: 'je moet niet teveel van te voren vast leggen', ' de spontane uitjes zijn vaak het leukst' en 'vrijheid blijheid'. 

Toch vind ik het wel een beetje jammer. Ik ben er namelijk zo eentje die van mening is dat je veel meer van een land kunt genieten als je ook wat weet van de achtergrond. Nu herinner ik me nog wel vaag iets van de rol van Thailand in de tweede oorlog, heb ik de film Bridge over the river Kwai wel gezien en ben ik momenteel een boekje aan het lezen Cultuurschok gericht op reizigers die zo enthousiast zijn geworden dat ze willen gaan emigreren (wees gerust; heeft me tot dusver nog niet op ideeën gebracht), maar ik zou graag meer willen (lees: alles!). 

Alles gaat me niet meer lukken, en dat heb ik ook al weten los te laten. Ik zie het wel, zeg ik telkens. Met een big smile en steeds meer kriebeltjes in mij boek. Voor je het weet zie ik het echt namelijk. De tijd vliegt voorbij. Cliché als het klinkt is, voelt het voor mij ook nu als waarheid. Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik mijn ticket naar Bangkok boekte. Tim even behulpzaam als altijd had een goedkope ticket gevonden, en we achtte beide de kans klein dat ik nog een lagere ticket zal vinden: dus boeken maar? Na een half uur getwijfeld te hebben over hoelang ik nu echt weg zal gaan; mijn oorspronkelijke 6 maand voelde toch wel heel erg heftig aan, maar ik wilde ook niet balend op het vliegveld staan na een maand omdat ik nog helemaal niet terug zal willen. 2,5 maand leek me een mooi begin; helemaal omdat hij mijn eerste reis echt helemaal alleen is. 

Nouja, helemaal alleen... genoeg andere reisliefhebbers die ook dit mooi stukje van de wereld willen ontdekken. Dus zo zegt men: 'alleen zul je zeker niet zijn'. Maar nu mocht het heel toevallig zo zijn dat een vriendin van een vriendin ook gewoon van plan was om die kant op te gaan, rond dezelfde tijd én met vrijwel dezelfde reisplannen! Sandra zal twee dagen eerder vertrekken naar Bangkok om vervolgens mij op te wachten met een heerlijke cocktail! Samen zullen we verblijven in Sam Sem Place; op de fiets de hoogtepunten te verkennen, met als letterlijke hoogtepunt een skybar en ons aan de eerste lekkernijen te wagen (voetmassage?!). We'll see. Het plan daarna? Geen flauw idee, in ieder geval uit het chaotische Bangkok vertrekken, op naar de natuur. En jullie thuis zo goed als mogelijk -met mijn handicap LangeAfstandCommunicatie- op de hoogte houden van mijn avonturen via deze (b)log. 

Maar eerst nog zoveel mogelijk tijd met jullie allen doorbrengen. Kletsen, lachen, plagen, eten, proosten en knuffelen!