Cambodja is te mooi!
7 maart 2016 - Siem Reap, Cambodja
Ojee ojee. Hoog tijd om te schrijven, maar wil er eerlijk gezegd de tijd niet voor nemen omdat ik alle tijd wil benutten om te genieten van dit mooi land, maar vooral van de bijzonder, liefdevolle inwoners.
Huilend van geluk heb ik dan ook net Battambang verlaten. Ik weet niet wat het is met dit plaats(je -het is de tweede grootste stad in Cambodja), maar het is overgoten met liefde. Om maar een voorbeeld te noemen: Sam, een 23 jarige Engels student organiseert gratis fiets tours om samen te genieten van alles wat hun cultuur te bieden heeft. Klinkt misschien beetje cheesy, maar het is echt (really really) waar! De tour die ik heb gedaan bestond uit eten, eten, drinken, eten en nog eens eten -jeeejjj!- inmiddels weet ik hoe Rice papers (voor spring rolls) worden gemaakt, hoe lastig (ons eigen gemaakte zal worden gegegeven aan de varkens) en intensief karwei het maken van gedroogde banana papers. Het geheime ingrediënt: sun! No sun, no money. En zelfs met zon zijn de opbrengsten minimaal; voor een 10urige werkdag verdienen ze ongeveer 3 dollar. Ook ben ik te weten gekomen hoe, de inmiddels al veel gedronken rijstwijn, wordt gemaakt. Nou, niet helemaal... Want het gehele recept willen ze liever geheim houden. Rijst is hun alles hier. Rijst voor, rijst na, rijst in alle vormen, rijst altijd. En daar willen ze best wat werk voor verzetten. Zo maken ze verse noodles ervan, door onder andere ongeveer 10uur het met een geniaal bedachte constructie het te kneden. Geen sportschool nadien meer nodig! De fish paste is een ander belangrijk bron van inkomen hier, maar ik raad ze aan om hun werkplaats lekker verborgen te houden. 'Werkplaats' is het juiste woord: het zal zo pap's bouwplaats kunnen zijn. Tenminste... Als je je neus dicht zal houden! Last but not least: bamboo sticky Rice. Was ik ooit een allerminste liefhebber van rijst, nu kan ik er geen genoeg van krijgen. Rijst, coconut milk, enkele zwarte bonen, beetje suiker en een beetje zout in een bamboo stick afgedekt met een blad van de banana tree en twee uur geduld en klaar is Kees.
Na al dat eten werd het ook weer eens tijd voor wat beweging. Gelukkig is er hier plenty of choice. Rond zonsondergang worden alle geluidsinstallaties het park in gereden. Terwijl de kids op de hobbelpaardjes spelen, zijn de mama's aan het aquarobicsen en de papa's aan het hardlopen afgewisseld met opdrukken. Ow, en de oma's? Als ze niet mee (proberen te) doen op de muziek, dan zijn ze wel op de crosstrainer te vinden of hun Voetjes aan het masseren door over de speciaal daarvoor aangelegde stenen paden te lopen. Wederom genoten, vooral van de afsluiting: Khmer dancing, waarbij ik liefdevol werd toegelachen.
Ohhh, er zijn zoveel dingen dat ik nog zal willen vertellen: de bambootrain (Robin hood is er niks bij, maar omdat alle safety reuglations ontbreken voel je je als Aladdin), de miljoenen vleermuizen dat boven mijn hoofd de grot verlieten, het fantastische circus en natuurlijk de jaccuzi op de rooftop van het royal hotel waar ik voor de prijs van een dorm (4dollar) heb mogen verblijven.
Maar dit alles was alleen nog maar een greep uit de afgelopen dagen. Ook mijn avonturen de dagen ervoor zal ik heel graag met jullie delen... Mijn eerste zeeduik, waarop velen volgden. Ik vertelde eerder toch over mijn droom een eigen treehouse te bouwen? Ik weet inmiddels ook waar deze zich zal bevinden. Ohhh, me mee laten drijven in de golven..lucky me, lucky us! En geluk dat hadden we; het leven on Otres beach bestaat uit je laten verwennen door de zon, de golven, de locals, de ijskoffies en de chille sounds. Een barefoot run over de beach hoort voor mij daar ook bij, ook al betekend dit tot aan heden mank te lopen (zooo zeg, ik ben echt niks meer gewend). Af en toe wordt je uit je droom geholpen door een streel over je been, "a lot of hair", " show you, gone for 3 months", "special price", "good for you, good for me", waarbij ik vooral heel hard moest lachen om: "open your heart, open your wallet". Als je daar als westerling ultiem aan het luieren bent, vind ik het persoonlijk nog lastiger om 'nee' te zeggen. Zo heb ik al zonnebadend een nieuwe zonnebril gekocht, mijn nagels laten doen en een kwart van mijn benen laten epileren. Een kwart? Ja, want toen kwam een droom me weer halen: een boot vol cambodiaanse studenten uit Phnom Penh die sinoukville verkozen boven de big city.. "Of course, more bikinies!" vertelden ze ons in koor. Haha, wij wilden best aan hun geluk bijdragen in ruil voor een spontaan boottochtje dat niet kon tippen aan de toeristische boottocht we de volgende dag gepland hadden te ondernemen. Snorkelen, free beer en free cambodian food, inclusief bbq on board en a great laugh, acrobatiek en zingen (it's too late to applogize) in het water: amazing!
Zo waren de mensen die ik had ontmoet in de bus van Phnom Penh naar Kampot. Alhoewel ik hierdoor vrijwel niks van Kampot heb gezien, ben ik happy dat het zo gelopen is. Dat is een van mijn Travel wijsheden so far: "planning? Let it go!" Thank you for sharing crazy Kampot people <3
Eigenlijk was dit inzicht niet nieuw voor me. Wat wel compleet nieuw voor me is, is dat we als Nederlander toch meer gemeenschappelijk hebben dan we denken. Ik beschouw mezelf namelijk helemaal niet als nationalist, maar al reizende besef ik dat we een zekere nuchterheid, directheid en een open mind bezitten die ons wel degelijk Nederlands maken. Net als dat andere nationaliteiten (ook binnen Europa) ook herkenbaar zijn door bepaalde eigenschappen. Welke zal ik maar achterwege laten, omdat het een negatieve bijsmaak zal kunnen achterlaten terwijl dat totaal niet mijn bedoeling is. Ik geniet als geen ander van de mix van al die verschillende kenmerken, net zoals in de Aziatische keuken, zorgt de combinatie van zowel zuur, zout, bitter, pittig en zoet tezamen voor het ultiem genieten.
Met terugwerkende kracht schrijvende ben ik nu aan beland bij Phnom Penh. Wat me een akelig gevoel geeft. Niet alleen omdat ik er als een bezetene mijn tas heb moeten beschermen omdat er veelvuldig en op gruwelijke wijze wordt gestolen en ze in een half uur twee keer me hebben geprobeerd te stammen, maar vooral -en niks vergeleken met het voorgaande- de gruwelheden die hier nog geen 30 jaar geleden hebben plaatsgevonden. Zeker goede zaak om er meer over te weten te komen, om ervoor te zorgen dat zoiets nooit weer gebeurd. Al schrijvende brengt het me weer veel verwarring: waar zijn mensen toe in staat? Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En kunnen we dit wel voorkomen? Het maakt me down en confused. Tom kon het destijds voor me verhelderen: "the only thing we can do is enjoying life, loving it. And that's enough: the people surrounding you will see, feel and live it as well."
En wie is hier geen beter voorbeeld van dan kinderen?! Dit brengt me op mijn volgende bestemming: Poeuy rural school, waar ik een week les zal gaan geven in een van de armste wijken van Siem Reap.
Huilend van geluk heb ik dan ook net Battambang verlaten. Ik weet niet wat het is met dit plaats(je -het is de tweede grootste stad in Cambodja), maar het is overgoten met liefde. Om maar een voorbeeld te noemen: Sam, een 23 jarige Engels student organiseert gratis fiets tours om samen te genieten van alles wat hun cultuur te bieden heeft. Klinkt misschien beetje cheesy, maar het is echt (really really) waar! De tour die ik heb gedaan bestond uit eten, eten, drinken, eten en nog eens eten -jeeejjj!- inmiddels weet ik hoe Rice papers (voor spring rolls) worden gemaakt, hoe lastig (ons eigen gemaakte zal worden gegegeven aan de varkens) en intensief karwei het maken van gedroogde banana papers. Het geheime ingrediënt: sun! No sun, no money. En zelfs met zon zijn de opbrengsten minimaal; voor een 10urige werkdag verdienen ze ongeveer 3 dollar. Ook ben ik te weten gekomen hoe, de inmiddels al veel gedronken rijstwijn, wordt gemaakt. Nou, niet helemaal... Want het gehele recept willen ze liever geheim houden. Rijst is hun alles hier. Rijst voor, rijst na, rijst in alle vormen, rijst altijd. En daar willen ze best wat werk voor verzetten. Zo maken ze verse noodles ervan, door onder andere ongeveer 10uur het met een geniaal bedachte constructie het te kneden. Geen sportschool nadien meer nodig! De fish paste is een ander belangrijk bron van inkomen hier, maar ik raad ze aan om hun werkplaats lekker verborgen te houden. 'Werkplaats' is het juiste woord: het zal zo pap's bouwplaats kunnen zijn. Tenminste... Als je je neus dicht zal houden! Last but not least: bamboo sticky Rice. Was ik ooit een allerminste liefhebber van rijst, nu kan ik er geen genoeg van krijgen. Rijst, coconut milk, enkele zwarte bonen, beetje suiker en een beetje zout in een bamboo stick afgedekt met een blad van de banana tree en twee uur geduld en klaar is Kees.
Na al dat eten werd het ook weer eens tijd voor wat beweging. Gelukkig is er hier plenty of choice. Rond zonsondergang worden alle geluidsinstallaties het park in gereden. Terwijl de kids op de hobbelpaardjes spelen, zijn de mama's aan het aquarobicsen en de papa's aan het hardlopen afgewisseld met opdrukken. Ow, en de oma's? Als ze niet mee (proberen te) doen op de muziek, dan zijn ze wel op de crosstrainer te vinden of hun Voetjes aan het masseren door over de speciaal daarvoor aangelegde stenen paden te lopen. Wederom genoten, vooral van de afsluiting: Khmer dancing, waarbij ik liefdevol werd toegelachen.
Ohhh, er zijn zoveel dingen dat ik nog zal willen vertellen: de bambootrain (Robin hood is er niks bij, maar omdat alle safety reuglations ontbreken voel je je als Aladdin), de miljoenen vleermuizen dat boven mijn hoofd de grot verlieten, het fantastische circus en natuurlijk de jaccuzi op de rooftop van het royal hotel waar ik voor de prijs van een dorm (4dollar) heb mogen verblijven.
Maar dit alles was alleen nog maar een greep uit de afgelopen dagen. Ook mijn avonturen de dagen ervoor zal ik heel graag met jullie delen... Mijn eerste zeeduik, waarop velen volgden. Ik vertelde eerder toch over mijn droom een eigen treehouse te bouwen? Ik weet inmiddels ook waar deze zich zal bevinden. Ohhh, me mee laten drijven in de golven..lucky me, lucky us! En geluk dat hadden we; het leven on Otres beach bestaat uit je laten verwennen door de zon, de golven, de locals, de ijskoffies en de chille sounds. Een barefoot run over de beach hoort voor mij daar ook bij, ook al betekend dit tot aan heden mank te lopen (zooo zeg, ik ben echt niks meer gewend). Af en toe wordt je uit je droom geholpen door een streel over je been, "a lot of hair", " show you, gone for 3 months", "special price", "good for you, good for me", waarbij ik vooral heel hard moest lachen om: "open your heart, open your wallet". Als je daar als westerling ultiem aan het luieren bent, vind ik het persoonlijk nog lastiger om 'nee' te zeggen. Zo heb ik al zonnebadend een nieuwe zonnebril gekocht, mijn nagels laten doen en een kwart van mijn benen laten epileren. Een kwart? Ja, want toen kwam een droom me weer halen: een boot vol cambodiaanse studenten uit Phnom Penh die sinoukville verkozen boven de big city.. "Of course, more bikinies!" vertelden ze ons in koor. Haha, wij wilden best aan hun geluk bijdragen in ruil voor een spontaan boottochtje dat niet kon tippen aan de toeristische boottocht we de volgende dag gepland hadden te ondernemen. Snorkelen, free beer en free cambodian food, inclusief bbq on board en a great laugh, acrobatiek en zingen (it's too late to applogize) in het water: amazing!
Zo waren de mensen die ik had ontmoet in de bus van Phnom Penh naar Kampot. Alhoewel ik hierdoor vrijwel niks van Kampot heb gezien, ben ik happy dat het zo gelopen is. Dat is een van mijn Travel wijsheden so far: "planning? Let it go!" Thank you for sharing crazy Kampot people <3
Eigenlijk was dit inzicht niet nieuw voor me. Wat wel compleet nieuw voor me is, is dat we als Nederlander toch meer gemeenschappelijk hebben dan we denken. Ik beschouw mezelf namelijk helemaal niet als nationalist, maar al reizende besef ik dat we een zekere nuchterheid, directheid en een open mind bezitten die ons wel degelijk Nederlands maken. Net als dat andere nationaliteiten (ook binnen Europa) ook herkenbaar zijn door bepaalde eigenschappen. Welke zal ik maar achterwege laten, omdat het een negatieve bijsmaak zal kunnen achterlaten terwijl dat totaal niet mijn bedoeling is. Ik geniet als geen ander van de mix van al die verschillende kenmerken, net zoals in de Aziatische keuken, zorgt de combinatie van zowel zuur, zout, bitter, pittig en zoet tezamen voor het ultiem genieten.
Met terugwerkende kracht schrijvende ben ik nu aan beland bij Phnom Penh. Wat me een akelig gevoel geeft. Niet alleen omdat ik er als een bezetene mijn tas heb moeten beschermen omdat er veelvuldig en op gruwelijke wijze wordt gestolen en ze in een half uur twee keer me hebben geprobeerd te stammen, maar vooral -en niks vergeleken met het voorgaande- de gruwelheden die hier nog geen 30 jaar geleden hebben plaatsgevonden. Zeker goede zaak om er meer over te weten te komen, om ervoor te zorgen dat zoiets nooit weer gebeurd. Al schrijvende brengt het me weer veel verwarring: waar zijn mensen toe in staat? Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En kunnen we dit wel voorkomen? Het maakt me down en confused. Tom kon het destijds voor me verhelderen: "the only thing we can do is enjoying life, loving it. And that's enough: the people surrounding you will see, feel and live it as well."
En wie is hier geen beter voorbeeld van dan kinderen?! Dit brengt me op mijn volgende bestemming: Poeuy rural school, waar ik een week les zal gaan geven in een van de armste wijken van Siem Reap.
Met al deze wetenschap kan je alleen maar als een beter mens terugkomen. Dit is echt de reis van je leven en je schrijft geweldig.
Wat een ervaringen, indrukken en invloeden.
Go girl en pas goed op jezelf.
xxx